Discussie: ouder zijn en zelfmoord plegen mag dat?

[Hope]

Al meerdere keren is dit dilemma voorbij gekomen. Mag je nog zelfmoord plegen als je daarbij kinderen achter laat? Of is dit egoïstisch en ontoelaatbaar?

Hoe denk jij daarover?

Er zijn gebruikers die aangeven dat het mag als jouw leven zo zwaar is dat lijden ondraaglijk is en het kind nog zo klein dat het geen band voelt met de biologische moeder. De vader vindt dan wel weer iemand anders die de moederrol op zich kan nemen en de moeder wordt niet gemist.

Iemand die zegt, ik had het begrepen als mijn moeder het had gedaan. Ze was zo duidelijk ongelukkig en dit heeft een bare stempel op mijn jeugd gedrukt die ik zonder haar misschien niet had gehad.

Mijn mening als mama heb ik vaak herzien. Eerst deelde ik de mening dat voor kleintjes mama vervangbaar is. Tot ik zag hoe mijn dochter ontregelde als ik opgenomen werd.. ze miste moj. Voelde dus wel al een band met mij en ik ging me beseffen zij zal zich later afvragen hoe zou mijn moeder geweest zijn? Had zij ook dit of dat? En dat zou haar pijn doen. Zij voelt zich hoe dan ook verbonden met mjj, dood of niet een kind heeft maar 1 moeder en dat ben ik. Ik heb gekozen voor haar en dus leef ik, voor haar.

In de hel want mijn leven is onleefbaar dat is iedereen met me eens. Maar ik leef met de wetenschap dat ik haar daarmee help.

En ja ze krijgt dingen mee van mijn psychische klachten. Ze heeft geen volwaardige mama. Maar dat heeft iemand met een gehandicapte moeder ook niet en die redden het ook. Mijn handicap zit in mijn hoofd. En daar gaan we zo zorgvuldig mogelijk mee om.

[Tirade]

Ik weet niet of ik het eens ben met de vraagstelling. Is mogen wel het goede woord?
Want als we het over mogen gaan hebben, moeten we de vraag dan niet al naar een eerder stadium verleggen? 'Bij psychische problemen, mag je dan aan kinderen beginnen?'.

Als kind van een moeder met Borderline, ben ik namelijk van mening dat mijn moeder mij nooit had mogen krijgen. Dat zij tegen zichzelf in bescherming genomen had moeten worden.

Ik ben overigens niet van mening dat dit voor elke situatie geldt. Als je er voor kiest om kinderen te nemen, vind ik dat je een zorgplicht hebt. Het kind verdient een veilige en liefdevolle omgeving. Maar als je die als ouder niet kunt geven, zou ik zelfs wel zo ver willen gaan om te zeggen dat je dan weg (weg, niet dood) móet gaan. Dan is dát namelijk je zorgplicht.

Omdat ik er nou eenmaal wel van gekomen ben, had mijn moeder haar zorgplicht moeten vervullen. Ofwel door een moeder te zijn, ofwel door mij tegen haar te beschermen door weg te gaan (dood hoeft niet). Zij heeft mij nu opgezadeld met een trauma waar ik nooit om gevraagd heb.

Misschien heb ik makkelijk praten. Ik weet vanaf mijn 9e al heel zeker: ik wil geen kinderen. Ik weiger om mijn trauma door te geven aan een volgende generatie. Bij mij stopt het. En soms vind ik dat verdrietig, want doe ik mezelf daarmee niet te kort als vrouw? Maar dan bedenk ik wat ik een kind er mee aan zou doen en dan gaat het belang van het ongeboren kind altijd voor. En misschien zou het goed gaan, alles meevallen en het kind er ongeschonden vanaf komen. Maar ik kan toch niet gaan gokken met een mensenleven?

[Gatita]

Ik vind dit een lastige discussie als ik naar mijn eigen situatie kijk. jij Tirade Zegt dat je moeder had weg moeten gaan om traumas bij jou te voorkomen....

Ik heb een trauma over mijn opgroeien/jeugd vanwege beide ouders... Hadden die mij dan beide op moeten geven als adoptie? Hoeveel mijn moeder misschien bij geleverd heeft ben ik echt blij met mijn eigen moeder! Hoeveel ik haar misschien ook wel klaarlijk neem.
Roel ofdanwel mijn vader? Ik denk als ik daar aan denk dat hij wel weg heeft mogen gaan, hij heeft meer schade aangericht als goed... En daar is hij nu ook nog altijd mee bezig....
Had hij of mijn moeder geen kinderen moeten nemen? Ach als ik naar me broer kijkt lijkt het een gewoon goed gezin en hoor ik daar niet tussen en dat heeft dus niks met psychische problemen bij mijn ouders zelf.

Terug of het handig is als je niet stabiel bent ja of nee een kind kan nemen vind ik lastig. Er zijn naar mijn idee meer mensen die geen kind zouden mogen nemen en het wel doen...
(Verslaafde als voorbeeld).
Mogen mensen het met psychisce problemen dus ook niet?
Tjah ik vind moeilijk want je bent zelf van iemand een kind dus doe je, je eigen ouders verdriet ? Zou je dan tot hun overleden zijn niets mogen doen..

Ik vind moeilijk discussie

[kleintje1980]

ik vind dat een ouder geen zelfmoord mag plegen... want je laat je kind met zo mega veel vragen achter als je het doet.. van was ik niet goed genoeg om van te houden ? wat heb ik verkeerd gedaan dat papa of mama zelfmoord heeft gepleegd..

misschien kijk ik er heel anders tegen aan.. omdat ik alle 2 me ouders al kwijt ben.. maar dan omdat ze overleden zijn door een ziekte.. en het gewoon niet hun schuld was.. maar ik ze wel kwijt ben.. en ik kan zeggen het is verdomde zwaar om het zonder ouders te doen.. en ja ik was 30 toen papa overleed en nog geen 1.5 jaar later overleed mama dus met 32 was ik ze alle 2 kwijt.. en ben nu zelf 42 en heb echt zoiets van je hebt op sommige momenten echt je ouders nog wel nodig.. want je weet niet alles in je leven en dan is het fijn als je op ze kunt terug vallen.. of ze nu psychische niet lekker in hun vel zitten.. je hebt wel het gevoel dat ze er zijn voor je ... en dat voelt altijd nog beter dan voelen dat er niemand is en je die persoon enorm mist..

[Gatita]

je hebt wel het gevoel dat ze er zijn voor je ... en dat voelt altijd nog beter dan voelen dat er niemand is en je die persoon enorm mist..

Ik heb dit dus absoluut niet met Roel.
Maar kan begrijpen dat er mensen wel zo voelen

[Tirade]

Ik kijk vanuit mijn ervaring. Ik heb geen enkele liefde voor mijn moeder en zou haar ook niet missen. Hoewel ik haar niet meer hartstochtelijk haat, is er ook niets in mij dat zegt dat ze mijn moeder is. Ik geloof oprecht dat de wereld een stukje beter wordt zonder haar. Niet in de laatste plaats voor haarzelf, want ze is doodongelukkig.

Wat zou zwaarder wegen? Kinderen die zich afvragen waarom papa/mama zelfmoord gepleegd heeft, of kinderen die zich afvragen waarom papa/mama zo ongelukkig is? Geeft dat niet dezelfde schuldgevoelens bij het kind? Ik heb me als kind vreselijk schuldig gevoeld omdat mama altijd boos en verdrietig was. Zeker toen ze aangaf (ik was 9) dat het kwam omdat ze mij nooit had moeten krijgen. Voor mijn gevoel had ik haar leven verpest. Pas op latere leeftijd kwam het besef dat het niet aan mij lag, maar aan haar.
Daar wil ik nog de gewetensvraag aan toe voegen: wat als je kind doorkrijgt dat je alleen maar leeft uit plichtsbesef naar hem/haar toe? Dát lijkt me voor een kind pas zwaar, realiseren dat jij de reden bent dat je ouder het zo zwaar heeft maar doorploetert voor jou.

Ik snap dat mijn mening vrij hard is en wellicht tegen het zere been van sommigen. Het is niet mijn bedoeling om iemand hiermee pijn te doen. De discussie komt voort uit het taboe dat er toch lijkt te rusten op dit onderwerp en ik vind het belangrijk om ook aan te kaarten dat het niet perse waar is dat kinderen altijd beter af zijn mét hun ouders.

Dus om terug te komen op de vraagstelling: ja ik vind dat je als ouder zelfmoord mag plegen, als dat inhoudt dat het achtergebleven kind daardoor veiliger en stabieler op kan groeien.

[Gatita]

Jou gevoel voor je moeder heb ik dus met Roel, hij heeft ook in ruzies met mijn moeder aangegeven dat alle ellende door mij kwam en begonnen is toen ik werd geboren.

Echter geen idee of hij iets psychisch heeft, pleegt hij zelfmoord dan treur ik er weinig om. Des al niet te min mis ik echt wel "een vader"... maar zowel beide ouders hebben vaak laten vallen dat ik een 'probleem' leverde. Vandaar dat ik uiteindelijk al snel eruit wou stappen als klein kind. Ongeliefd thuis en gehaat op school ...
Vandaar dat ik al snel opgegroeid was om maar vanalles te doen dat mijn ouders in elk geval blij waren.
Maar zoals ik zeg.. of hun iets psychisch hebben, ja denk het wel al weten ze het zelf niet.
Zou ik dan beter af zijn geweest geen idee ik vind lastig
Had ik gelukkiger geweest bij een ander 'gezin'?

Durf het niet te zeggen eigenlijk...