Beste Astrid,
Ik ben gelukkig vrijwel al mijn psychische klachten kwijt. Ook de chronische stress waar ik in zat, is grotendeels gekeerd doordat ik dingen zelf heb afgehandeld.
Maar ik heb door een mislukte, niet terug te draaien operatie ernstige en blijvende schade opgelopen waar ik veel fysieke pijn van heb.
Inmiddels raak ik daar te veel uitgeput van, maar er is feitelijk niets meer aan te doen. Ermee leven wordt uiteindelijk sowieso te zwaar.
Stel dat ik mezelf ter zijner tijd dood zou maken om deze reden, hoe noem je dat dan? Suïcide hangt meer samen met psychische redenen, toch?
Bovendien kan niemand je ihkv bv psychische ziekte of tunnelzicht tegenhouden als dat niet aan de orde is, toch? Zelfs niet als je het hardop uitspreekt bij een arts is dit juridisch niet tegen te houden, dacht ik.
Ik heb al jaren ruim genoeg dodelijke medicatie in huis. Stel dat ik er naar iedereen volledig open over ben, gaandeweg afscheid neem van mensen, en dit uitvoer als ik het echt niet meer verdraag en alles heb afgerond, zie ik dan iets over het hoofd dat ik anders of beter had moeten aanpakken, ook voor anderen?
Hoe noem je het
Moderator: Modgroep
-
Hulpverlener
- Berichten: 27
- Lid geworden op: do nov 26, 2015 21:25
Re: Hoe noem je het
Beste Gips,
Sorry voor de late reactie maar ik was nog op vakantie.
Als eerste wat fijn dat je bijna van al je psychische klachten af bent. Erg is natuurlijk de blijvende schade en de fysieke pijn.
Ik zal proberen je vragen stuk voor stuk zo goed mogelijk te beantwoorden maar dat is niet allemaal even eenvoudig.
Stel dat ik mezelf ter zijner tijd dood zou maken om deze reden, hoe noem je dat dan? Suïcide hangt meer samen met psychische redenen, toch?
Ik zou dit toch zelfdoding noemen. De reden maakt niet uit zou ik zeggen.
Bovendien kan niemand je ihkv bv psychische ziekte of tunnelzicht tegenhouden als dat niet aan de orde is, toch? Zelfs niet als je het hardop uitspreekt bij een arts is dit juridisch niet tegen te houden, dacht ik.
Je bent tegen te houden als er sprake is van een psychische stoornis in combinatie met acuut gevaar. Ik hoor jouw zeggen dat er geen sprake is van een psychische stoornis. Het kan natuurlijk wel zo zijn, als je uit spreekt, dat een hulpverlener daar anders over denkt of dat wil laten beoordelen door iemand.
Dit is niet mijn persoonlijke mening maar zo zie ik dat wel in de praktijk.
Ik heb al jaren ruim genoeg dodelijke medicatie in huis. Stel dat ik er naar iedereen volledig open over ben, gaandeweg afscheid neem van mensen, en dit uitvoer als ik het echt niet meer verdraag en alles heb afgerond, zie ik dan iets over het hoofd dat ik anders of beter had moeten aanpakken, ook voor anderen?
Volgens mij kan het wel juridische gevolgen hebben als je anderen hier in betrekt. Dit zou je juridisch moeten uitzoeken, dat is niet geheel mijn gebied.
Ik weet niet hoe het contact met je huisarts is, er zijn wel huisartsen die open staan voor euthanasie bij langdurig lijden op zowel lichamelijk als psychisch gebied. Niet veel maar er zijn er wel. Het is altijd een vraag waard. Vaak is ook dit een lang traject, en zal de huisarts ook een onafhankelijk arts/psychiater inzetten maar zou misschien toch meer een humane manier zijn, waarbij je afscheid kan nemen van een ieder en niemand in een moeilijke positie brengt.
Denk er eens over na.
Al met al een zeer lastige situatie. Dank voor je openheid bij toch nog steeds een onderwerp waar veel taboe op heerst.
ik hoop dat je hier verder mee kan en vraag ook aan anderen die hier misschien ook over na hebben gedacht of al dingen hebben uitgezocht.
Veel sterkte. Gr Astrid
Sorry voor de late reactie maar ik was nog op vakantie.
Als eerste wat fijn dat je bijna van al je psychische klachten af bent. Erg is natuurlijk de blijvende schade en de fysieke pijn.
Ik zal proberen je vragen stuk voor stuk zo goed mogelijk te beantwoorden maar dat is niet allemaal even eenvoudig.
Stel dat ik mezelf ter zijner tijd dood zou maken om deze reden, hoe noem je dat dan? Suïcide hangt meer samen met psychische redenen, toch?
Ik zou dit toch zelfdoding noemen. De reden maakt niet uit zou ik zeggen.
Bovendien kan niemand je ihkv bv psychische ziekte of tunnelzicht tegenhouden als dat niet aan de orde is, toch? Zelfs niet als je het hardop uitspreekt bij een arts is dit juridisch niet tegen te houden, dacht ik.
Je bent tegen te houden als er sprake is van een psychische stoornis in combinatie met acuut gevaar. Ik hoor jouw zeggen dat er geen sprake is van een psychische stoornis. Het kan natuurlijk wel zo zijn, als je uit spreekt, dat een hulpverlener daar anders over denkt of dat wil laten beoordelen door iemand.
Dit is niet mijn persoonlijke mening maar zo zie ik dat wel in de praktijk.
Ik heb al jaren ruim genoeg dodelijke medicatie in huis. Stel dat ik er naar iedereen volledig open over ben, gaandeweg afscheid neem van mensen, en dit uitvoer als ik het echt niet meer verdraag en alles heb afgerond, zie ik dan iets over het hoofd dat ik anders of beter had moeten aanpakken, ook voor anderen?
Volgens mij kan het wel juridische gevolgen hebben als je anderen hier in betrekt. Dit zou je juridisch moeten uitzoeken, dat is niet geheel mijn gebied.
Ik weet niet hoe het contact met je huisarts is, er zijn wel huisartsen die open staan voor euthanasie bij langdurig lijden op zowel lichamelijk als psychisch gebied. Niet veel maar er zijn er wel. Het is altijd een vraag waard. Vaak is ook dit een lang traject, en zal de huisarts ook een onafhankelijk arts/psychiater inzetten maar zou misschien toch meer een humane manier zijn, waarbij je afscheid kan nemen van een ieder en niemand in een moeilijke positie brengt.
Denk er eens over na.
Al met al een zeer lastige situatie. Dank voor je openheid bij toch nog steeds een onderwerp waar veel taboe op heerst.
ik hoop dat je hier verder mee kan en vraag ook aan anderen die hier misschien ook over na hebben gedacht of al dingen hebben uitgezocht.
Veel sterkte. Gr Astrid
Re: Hoe noem je het
Beste Astrid,
Klinkt fijn, vakantie
Bedankt dat je tijd hebt willen maken..
Zelfdoding (of zelfeuthanasie).. ok.
Ik zou niemand erin betrekken, meer mededelen dat dit de balans kan zijn. Het is meer dat ik het vervelend voor hen zou vinden als ze de reden niet zouden weten. Ik heb een tijd gehad dat ik geregeld had om spoorloos te verdwijnen, maar dat lijkt me ook rottig om mee te maken. Toen had ik overigens wel een depressie.
Ik begrijp wat je zegt over inschatten van onderliggende stoornis in relatie tot zelfdoding.
Ik sta niet open voor euthanasie. Voor mij is dat een eindeloos rekken en laten beoordelen van een al pijnlijke situatie, terwijl ik daar voldoende zicht op heb en de middelen heb. Ik ben ook van mening dat zoiets veel zwaarder kan zijn voor andere mensen die dat dan jaren aan moeten zien.
Ik ben nog lang niet zover. Ik heb nog dingen gepland die ik ondanks alles wil doen.
Groet, Gips
Klinkt fijn, vakantie
Bedankt dat je tijd hebt willen maken.. Zelfdoding (of zelfeuthanasie).. ok.
Ik zou niemand erin betrekken, meer mededelen dat dit de balans kan zijn. Het is meer dat ik het vervelend voor hen zou vinden als ze de reden niet zouden weten. Ik heb een tijd gehad dat ik geregeld had om spoorloos te verdwijnen, maar dat lijkt me ook rottig om mee te maken. Toen had ik overigens wel een depressie.
Ik begrijp wat je zegt over inschatten van onderliggende stoornis in relatie tot zelfdoding.
Ik sta niet open voor euthanasie. Voor mij is dat een eindeloos rekken en laten beoordelen van een al pijnlijke situatie, terwijl ik daar voldoende zicht op heb en de middelen heb. Ik ben ook van mening dat zoiets veel zwaarder kan zijn voor andere mensen die dat dan jaren aan moeten zien.
Ik ben nog lang niet zover. Ik heb nog dingen gepland die ik ondanks alles wil doen.
Groet, Gips